حیات سیاسی لبنان و پیمان طائف، احتمال بازگشت حریری با تکنوکرات ها - مجله گرافیک

به گزارش گروه دیگر رسانه های خبرنگاران، عدم توفیق در دولت سازی، ناکارآمدی در حوزه مالی، معضلات هویتی و مذهبی اصل ترین چالش های اکثر کشورهای غرب آسیاست.

در لبنان 10هزار کیلومتری و با جمعیت 6میلیونی که دارای جامعه ای بشدت موزاییکی و ناهمگون است، اعلام اعمال تعرفه بر تماس های واتس آپ هرچند لرزشی کوچک است اما وجود گسل های از پیش موجود می تواند شدت ریشتر این لرزه را افزایش دهد.

اما این گسل ها کدامند؟

شاید اصلی ترین آن را بتوان وجود مسائل مالی توامان با فساد و رانت دانست به طوری که امروزه لبنان شاهد 120 میلیارد دلار بدهی، بعلاوه 40 درصد نرخ بیکاری در جامعه است. علاوه بر این ها بودجه سالانه دولت لبنان 18 میلیارد دلار بوده که 2 میلیارد آن به وسیله صادرات و مابقی(حدود 16 میلیارد دلار) بصورت استقراضی تامین شده و سبب افزایش بدهی ها در هر سال می گردد.

گسل دوم را اما می گردد متوجه ساختار سیاسی لبنان دانست، ساختاری که پس از 15سال جنگ داخلی و در نتیجه انعقاد توافقنامه ای تحت عنوانپیمان طائف بوجود آمده است.

پیمانی که گزاره های متناقضی را برای حیات سیاسی لبنان توصیه می نماید بدین نحوه که اولا تعداد نمایندگان مسلمان و مسیحی لبنان مساوی باشند و در ثانی طبق این پیمان نظام لبنان جمهوری پارلمانی دموکراتیک عنوان شده است، در حالیکه هر دو گزاره در حال نشان دادن تناقض و ناکارآمدی خود در صحنه سیاسی لبنان هستند.

چرا که اولا جمعیت مسیحیان لبنان امروزه 40٪، و مسلمانان60٪ (28٪سنی،35٪شیعه) هستند و در ثانی ترکیب تشکیل دولت به طوری که نخست وزیر سنی، رئیس مجلس شیعی و رئیس جمهور مسیحی ست عملا وجود گزاره جمهوری پارلمانی دموکراتیک را زیر سوال می برد!

علاوه بر چنین ترکیبی، در فضای سیاسی لبنان دو جریان بازیگر وجود دارند که مواضع هر یک می تواند بر آینده اعتراضات تاثیرگذار باشد.

جریان اول جریان مقاومت است که در برگیرنده سه شخصیت سیدحسن نصرالله، میشل عون و نبیه بری است که این جریان در حال حاضر و در چنین زمانی تغییر در ساختار سیاسی را نه حرکتی مثبت و مفید بلکه خطرناک برای آینده سیاسی کشوری موزاییکی می داند که در صورت تغییر، منافع آن فقط می تواند متوجه جریان دوم باشد و نه عموم مردم!

اما جریان دوم، وابستگان به عربستان و غرب می باشند که عبارتند از سمیر جعجع، ولید جنبلاط و سعد حریری.

این جریان بویژه شخص جعجع سعی کردند با طرح شعارهایی تند و سیاسی سازی شدید فضا، مقدمات تغییر در دولت و بطورکلی ساختار سیاسی را فراهم آورند، که در چنین زمانی و بدون انجام اقدامات کارساز در حوزه اصلاحات مالی زمینه تشدید بحران را مهیا می نماید.

در چنین شرایطی و با وجود مخالفت های حزب الله و بطورکلی جریان مقاومت، استعفاء چونان برگ برنده ای برای ضربه به این جریان و شانه خالی کردن از مسئولیت ها برای سعد حریری عمل کرد استعفایی که شادی آن تنها نصیب جریان دوم و افرادی چون جعجع نهاده شد.

احتمالاتی که در مورد استعفاء حریری و آینده لبنان میتوان تصور کرد این است که؛ اولا استعفاء حریری مقدمه ای برای استعفای میشل عون و کناره گیری مقاومت از حضور در دولت باشد که با توجه به وجود اکثریت کرسی های متعلق به این جریان این احتمال درصد پایینی دارد، ثانیا بازگشت حریری به قدرت با شرط تشکیل کابینه ای از افراد تکنوکرات که منجر به حذف افراد سیاسی و فعال فعلی و حضورافراد غیر سیاسی خواهد شد، ثالثا احتمال ایجاد کابینه ای جدید با حضور نخست وزیر سنی دیگری و رابعا ایجاد خلاء در فضای سیاسی برای تعویق در انجام اقدامات مالی و زمینه سازی تشدید اعتراضات.

منبع: خبرنامه دانشجویان ایران